De Diamant en de slijpwijze

Weet je, als mensen een diamant zien denken ze meestal gewoon aan “rond en blinkend”. Maar eigenlijk is dat maar één van de vele manieren waarop een diamant kan worden geslepen. Die slijpvorm bepaalt alles: hoe hij schittert, hoe groot hij lijkt en zelfs wat voor gevoel hij oproept.

Ik zal je eens uitleggen wat de bekendste slijpvormen zijn. Het is een beetje zoals verschillende karakters bij mensen: sommigen zijn klassiek en ingetogen, anderen opvallend of romantisch.

De briljant is de klassieker. Rond, perfect in balans en ontworpen om zoveel mogelijk licht terug te kaatsen. Eigenlijk is dat de standaard waar alle andere slijpvormen zich aan meten. Het licht springt er gewoon uit. Als je ooit een verlovingsring ziet met die typische schittering dan is het bijna altijd een briljant. Hij straalt puurheid en elegantie uit en is het veilige, tijdloze type.

Dan heb je de princess cut. Dat is een vierkante slijpvorm, strak en modern. Ze lijkt wat pittiger, een beetje zoals iemand met karakter. De hoeken zijn scherp, de schittering is krachtig en ze ziet er vaak groter uit dan ze is. Perfect voor wie houdt van iets eigentijds met een tikkeltje attitude.

De emerald cut is weer helemaal anders. Die is lang en rechthoekig met grote vlakke facetten die een soort spiegel-effect geven, het zogenaamde “hall of mirrors”-effect. Minder sprankelend maar veel dieper. Als je zo’n steen bekijkt lijkt het alsof je in hem kunt kijken. Heel chique en geraffineerd, typisch voor mensen met een voorliefde voor vintage stijl of Art Deco.

De Asscher cut lijkt op de emerald maar dan vierkant met afgesneden hoeken. Dat is eigenlijk de diamantversie van een oldtimer, iets uit de jaren twintig met veel karakter. Hij heeft die diepte en symmetrie die doen denken aan oude Europese juwelen.

De ovaal is een elegante variant van de briljant. Zelfde schittering maar wat langer van vorm waardoor hij de vingers optisch verlengt. Die ziet er altijd zacht en vrouwelijk uit, subtiel maar met veel klasse.

En dan de peer, die in druppelvorm. Eigenlijk een combinatie van rond en puntig. Heel sierlijk en vaak gebruikt in hangers of oorbellen. Ze symboliseert vaak emotie, een soort traan van geluk zeggen ze.

De marquise heeft een grappige geschiedenis. Die zou ontworpen zijn aan het hof van Lodewijk XV naar de glimlach van zijn minnares, vandaar de langwerpige vorm met spitse uiteinden. Die lijkt ook altijd groter dan hij is wat mooi meegenomen is natuurlijk. Hij heeft iets koninklijks en valt op zonder te overdrijven.

Dan is er de hartvormige diamant. Daar moet je echt van houden. Hij is moeilijk te slijpen want de symmetrie moet perfect zijn, anders lijkt hij snel vreemd. Maar als hij goed gedaan is, is hij hét symbool van liefde. Niet subtiel maar heel oprecht.

De radiant cut is een moderne mengvorm tussen de briljant en de emerald. Veel facetten, veel vuur en veel licht. Dat is de diamant voor wie alles tegelijk wil: klasse en pit.

De cushion cut, of kussenslijp, is wat zachter van vorm. Vierkant met afgeronde hoeken en hij heeft een warme, bijna kaarsachtige gloed. Heel romantisch en een beetje nostalgisch. Je ziet hem vaak in erfstukken of oude verlovingsringen.

De baguette is smal en lang met rechte lijnen. Niet zo sprankelend maar juist strak en stijlvol. Vaak gebruikt om andere stenen te flankeren, bijvoorbeeld in een trouwring of een luxe horloge.

De trilliant, ook wel “trillion cut”, is driehoekig en ziet er supermodern uit. Heel opvallend, scherp en met veel schittering. Zo’n steen zegt: “ik ben anders en ik mag gezien worden.”

En dan heb je nog de rozenslijp. Dat is een oudje uit de tijd dat diamanten nog bij kaarslicht werden gedragen. Hij heeft een bolle bovenkant en geen vlakke onderkant. De schittering is zacht en dromerig. Echt iets voor liefhebbers van antieke juwelen.

De oudmijnslijp en de tafelslijp zijn de voorlopers van de moderne vormen. Ze schitteren minder fel maar hebben een warme gloed die doet denken aan vroeger, het soort licht dat niet verblindt maar uitnodigt om te blijven kijken.

Tot slot zijn er nog de fantasieslijpvormen zoals de Barion, Lucida of Ashoka. Die worden vaak bedacht door juwelenhuizen als Tiffany of Asscher zelf en zijn bedoeld om net dat tikkeltje unieker te zijn. Ze schitteren enorm maar zijn meestal exclusief en prijzig.

Als je erover nadenkt is de slijpvorm van een diamant een beetje zoals de persoonlijkheid van de drager.

De briljant is klassiek, de princess is modern, de emerald is stijlvol en rustig, de cushion is romantisch en de rozenslijp is nostalgisch.

Of je nu iemand bent die houdt van tijdloze elegantie of van iets met pit, er is altijd wel een slijpvorm die bij je past.